آرزویی برای نرسیدن

 خیلی انتظار کشیدم که شاید بیای 

باز برای بدرقه ام با اون لباس گلدارت 
و دل خوشم کنی با یه دروغ مصلحتی 
که میشه شاید بازم بیام برای دیدارت 
ولی چه فایده که خوابت عجیب سنگین بود 
صدای خاطره هامون که نکرد بیدارت 
میگن روزه گرفتی و دیگه غزل نمی نوشی 
بمونه این آخرین غزلم برای افطارت 
شکسته می رم و خاطرات سبز تورُ 
به یادگار می برم امشب خدانگهدارت 
بی سر و سامون رفیقه بغض جاده 
بی همه چیز شد به جز این عشق ساده...

  خیلی مانده است هنوز

من و لبخندی آشنا

سلام و بوسه و باران

تِرَن

و مسافری

که دستش را تکان می دهد

چقدر آشناست

شاید جوانی من باشد.

یادم نیست

از خودم چند فرسخ فاصله دارم

نماز شکسته

که جای خود دارد.

اینقدر برو

که نفهمی

کفش هایت لنگه به لنگه اند

یا

سایه ات

سایه کس دیگریست

حالا کی ،

بماند

مهم اینست

که سرزده به دنیا آمده باشی

و آنقدر تنها

که مرگ بیاید

کنارت دراز بکشد

سیگاری روشن کند

قهوه ای بنوشد

و بعد بگوید

فردا شب هم می آیم

خواب نباشی..

 خیلی هم عاشق باشی

غروب نیامده

چمدان دلتنگی هایت را

به گوشه ای بِبَر

که هیچکس نباشد

هیچکس

حتی

جیر جیرک های خوابزده ی بی قرار

که آرامش مردابی آدم ها را

پریشان می کنند

قرار نیست

همیشه

دلتنگ کسی باشی

بِرِوی،

لای گلها دراز بکشی

و هی شعر های تنهایی زمزمه کنی.

اگر باران آمد

بارانی بلندت را بپوش

و پیش از اینکه

کسی صدایت کند

زمین را

که دلواپس همیشه ی باران است

از خواب چند ماهه ی تابستان،

بیدار کن.

و بعد تا میتوانی بخند

یادت باشد

تنها وقتی بخند

که خوب گریسته باشی.